Een dag vol inspiratie om de netwerkbeweging 2023 in gang te zetten.
Hoe creëer je en behoud je fijne buurten om in te wonen, te werken en te leven? Deze vraag stond op maandag 14 november centraal op het Verbindingsfestival Samen Buurten.
Rond de klok van half 10 verzamelden zich de eerste bezoekers, in totaal verwelkomde de organisatie ruim 450 geïnteresseerden.
Jacqueline Kerkhof had de eer om als dagvoorzitter het Verbindingsfestival te openen. Tijdens een inclusieve openingsact met dansers werden de bezoekers al verwelkomd, waarna Kerkhof het stokje overnam. Na de bezoekers welkom te hebben geheten, gaf ze het stokje door aan de gedeputeerde Jop Fackeldey van de provincie Flevoland en aan twee wethouders van gemeente Almere: Froukje de Jonge en Roelie Bosch.
Gedeputeerde provincie Flevoland, wethouders gemeente Almere en een 'gewone burger' gaan in gesprek
In Flevoland zetten provincie, gemeenten, zorgaanbieders, corporaties, en zorgkantoor zich samen met al haar inwoners in voor een krachtige samenleving. Jop Fackeldey sloot samen met Froukje de Jonge en Roelie Bosch aan om het hier verder over te hebben. Fackeldey vertelde over de opgave én kans waar Flevoland voor staat. Het is namelijk een complexe opgave: 100.000 woningen bouwen die samen vitale buurten gaan vormen. Buurten waar je goed kan wonen, met én zonder zorg. En wat heb je als burger nodig van wethouder om dit te laten slagen?
Daar wist Ton Bus, die als ‘gewone burger’ bij het gesprek op het podium was aangesloten, wel een antwoord op. Bus’ zoon Sander gaat over 1.5 jaar in het Homerushuis wonen, in een begeleid-wonen traject. In het Homerushuis gaan de bewoners straks een gewoon onderdeel uitmaken van een buurt waar mensen om elkaar denken. “Wat heb jij van wethouders nodig om fijne buurten te creëren?” Deze vraag stelde de dagvoorzitter als aftrap aan Bus. “Veel initiatieven ondervinden hinder van allerlei protocollen, procedures en richtlijnen waarvan niet mag worden afgeweken. Het is zaak dat er wat minder strak naar deze richtlijnen gekeken wordt, want op die manier is zoveel méér mogelijk”, stelt Bus. Bus kreeg uitgebreid bijval uit de zaal, die dit als erg herkenbaar beschouwde. “Toch is het wel lastig, stelt gedepteerde Fackeldey. “Regels zijn er namelijk ook om mensen te beschermen, dus we kunnen er niet volledig omheen.” Froukje de Jonge stelt dat niet elk project voor mensen die in de maatschappij iets meer hulp nodig hebben, evengoed wordt ontvangen. Als voorbeeld noemt zij het project Domus in Almere Poort. Bus haakt hierop in: “Vaak geldt in dit soort gevallen onbekend maakt onbemind. Zo zijn wij voor het Homerushuis bijvoorbeeld ontmoetingen gaan regelen toekomstige bewoners en buren van het Homerushuis. Mijn advies is dan ook: probeer het samenleven te verbeteren door die ontmoeting te faciliteren. En kijk vooral ook niet enkel naar iemands beperking, maar ook naar de mogelijkheden en talenten.” Een mooi advies waar de wethouders en gedeputeerde mee verder kunnen.
"Het was een leuke en inspirerende dag. Goede afwisseling van sessies en plenaire presentaties. Ik heb veel geleerd en helemaal zin om aan de slag te gaan. Hoe weet ik nog niet helemaal, maar ik ben er de volgende keer zeker bij!"
Keynote: Wouter Hart
Wie ook spreekt van processen die vertraagd dan wel gehinderd worden door protocollen en de gang van zaken bij diverse organisaties, is keynote spreker Wouter Hart. Als voorbeeld in zijn verhaal neemt hij zijn dochter Sterre van negen jaar. “Sterre is in de ochtend soms nogal een treuzelkont. Ze wil lang in bed blijven liggen, maar is ook niet altijd even snel met het voor elkaar maken van haar spullen. Als oplossing hadden haar moeder en ik bedacht om haar om kwart voor acht uit bed te halen. Dan zou ze genoeg tijd hebben om alles voor elkaar te krijgen.” Wat hier volgens Hart fout gaat, is dat hij wel even voor Sterre zou bedenken wat goed voor haar was. “Maar dat is juist niét de bedoeling”, stelt hij. “Het gaat er uiteindelijk om wat voor Sterre werkt. En zo gaat het ook in organisaties en processen. Er wordt té vaak voor anderen gedacht. Wat in mijn optiek belangrijk is, is dat we niet tegenover elkaar moeten staan rondom de oplossing, maar náást elkaar rondom de werkelijke vraag. Wat is nou écht belangrijk, en wat willen we samen bereiken? Hier lopen opgaves tegenwoordig nog té vaak op stuk en dat is ook de reden waarom mooie plannen en ideeën niet van de grond komen.” Ook dit was weer voer voor de bezoekers om in hun oren te knopen en mee aan de slag te gaan.
Parallelrondes en wrap up van het Verbindingsfestival
Na drie rondes parallelsessies was het tijd voor de wrap up van de dag. Wat hebben mensen opgehaald, wat nemen ze mee en wat gaan ze mórgen al anders doen? Een bezoeker zegt bijvoorbeeld: je moet niet teveel praten over inclusieve buurten, die zijn er gewoon al. We moeten alleen nog gaan kijken hoe we dit specifiek gaan inrichten en hoe we hier concreet mee aan de slag gaan om er zo het hoogst haalbare uit te halen. Een meisje uit de zaal noemt dat de dag een mooi programma had máár dat de jongeren in dit verhaal nogal eens vergeten worden. “Het lijkt mij mooi dat ook de jongeren een zichtbare plek krijgen in de inclusieve buurt. Er moet niet zomaar van worden uitgegaan dat wij ons wel redden. Ook wij hebben hulp en aandacht nodig.” Ook dit was een mooi advies waar betrokken partijen mee verder kunnen. Naast een hoop goed bedoelde adviezen, waren er vooral véél positieve reacties op het programma van de dag en zijn er veel enthousiaste deelnemers bij de netwerkbeweging van 2023 aangehaakt. Een mooiere start kun je je bijna niet wensen.
De initiatiefnemer van het Verbindingsfestival, Zilveren Kruis Zorgkantoor, sloot ook nog even op het podium aan. Jidske Diekerhof van Zilveren Kruis spreekt positieve woorden uit over het project Samen Buurten. “Maar het was voor ons wel een heel spannend project”, stelt ze. “Het gaat hier echt over iets groots. Als je dít voor elkaar krijgt dan zet je mensen in hun kracht.” Voor de mensen met zwaardere beperkingen zien ze bij Zilveren Kruis wel een uitdaging. “Voor mensen met een lichte beperking zien we community building zeker als een middel om het leven mooier en makkelijker te maken”, aldus collega Margot Hartung. “Wel is het natuurlijk spannend voor de mensen die zwaardere zorg nodig hebben, maar dit moeten we dan maar zien als stap 2.”
Keynote: Mari Sanders
Als afsluitende keynote sloot deze dag Mari Sanders aan. Mari Sanders zit in een rolstoel en neemt ons in zijn keynote mee hoe het is om in Nederland met een dergelijke beperking te leven. In verschillende documentaires toont hij hoe ‘wij’ in Nederland denken over en omgaan met mensen met een handicap. Zo rijdt hij met een ander meisje in een rolstoel over de markt en draait hij als het ware de rollen om, om mensen een spiegel voor te houden. “Kan ik u even helpen met het dragen van uw spullen?”, vraagt Mari bijvoorbeeld. Je ziet de mensen dan verbaasd kijken, sommigen lijken zich ineens te beseffen dat het best apart is hoe we mensen met een beperking soms behandelen. “Alsof je meteen ook mentaal gestoord bent als je in een rolstoel zit”, onderstreept Mari. “Wat vooral belangrijk is in het creëren en behouden van een inclusieve buurt is dat je ook echt moet nadenken wat daarvoor nodig is. Als je bijvoorbeeld alleen maar trappen op en rondom een plein hebt, en geen hellingbaan, moet je er niet gek van opkijken dat je in het aangelegen buurthuis geen mensen in een rolstoel ziet, ze kunnen er immers niet komen. Dat is ook wat nog té vaak fout gaat en waarom de maatschappij nog helemaal niet zo inclusief is als we soms wel denken. Mijn advies daarom: bij het creëren van een inclusieve buurt of wijk is het belangrijk dat je écht nagaat hoe inclusief het is. Een inclusieve buurt is pas inclusief als écht iedereen mee kan doen.”
woensdag 30 november 2022 @ 16:02 uurpermalink